kösöv

is.

1. Bir hissəsi yanıb qaralmış, yaxud yanıb sönməkdə olan odun parçası. Kösövləri bir-birinin üstünə yığmaq. Kösövü alışdırmaq. – Keçmiş kösövü zor ilə yerə vuranda qığılcım saçılan kimi <dərvişin> gözləri məşəlləndi. A. D.. Kişinin ovqatı daha da xarablaşar, o yan-bu yanı axtarar, əlinə təndir kösövü götürüb, itə bir-iki çəkərdi. H. S.. Xəmiri basdırandan sonra Gülcahan mətbəxin yanındakı təndirə doğru gəlib, təndirin odunu kösövlə qarışdırdı. T. Ş. S..

2. məc. Yanıb qaralmış, kobudlaşmış şey haqqında. <Mürsəl:> Ayaqların kündə, əllərin kösöv; Gəlin gedən kimi qaynananı döy! S. Rüst.. Rəngi sapsarı, dodaqları gömgöy; Əlləri qapqara bir kösöy. N. R.. Kösövə dönmək – 1) yanmaq, qaralmaq. Neçə il qabaq qonşularında olan Pakizə qızın özünü yandırması, bir an içində onun qolqıçlarının bir kösövə dönməsi Nənəqızı dərin bir dəhşətə salırdı. S. Rəhimov; 2) məc. hirslənmək, alışmaq, odlanmaq. <Ədhəm> fikrinin siyasi təsirini artırmaq üçün bircə an içində qaralıb kösövə döndü. B. Bayramov.

◊ Cəhənnəm kösövü – bax cəhənnəm. Kösövü tüstülü olmaq – adı pis çıxmaq, adı vayqanlı olmaq. <Əlyarov:> Yaxşı, yaxşı, – dedi, – bu sözü burda dedin, başqa yerdə demə, . . onsuz da kösövümüz tüstülüdür. M. Hüs..